When you can be anything, be kind.
[14.31]
Ik lig lekker thuis in mijn eigen bed. Het is goed gegaan in het ziekenhuis gisteren, zie bijgevoegde video. Deze is wederom te lang om in 1x te sturen, dus zijn er 2 delen. Ik voel me vandaag moe en licht misselijk, maar verder oké. Hopelijk blijft dit zo🤞🏻.
Wellicht bizar, maar het was toch weer een fijne dag. Samen met Rut op pad. Muziek en zingen in de auto, zoenen in liften, samen ervaren wat voor lieve onbekende mensen er zijn en thuis opgewacht worden door 2 blije jongens die de rest van de avond mijn bed onveilig maakte met hun onstuimige spelletjes.
We hebben ook weer van alles meegemaakt in het ziekenhuis zelf. Een gesprek tussen verpleegkundigen onderling dat zo stom was dat ik buiten gehoorsafstand ben gaan zitten, een oncoloog die me een halve seconden heeft aangekeken tijdens het hele gesprek en voor de rest tegen zijn pc zat te praten, een vader met twee bijna volwassen kinderen die zo’n verdriet hadden dat ze in de hal niets anders konden dan hun tassen laten vallen en elkaar heel heel stevig omarmen en hun tranen laten samen vloeien. Zo ontzettend met ze te doen. Veel technische problemen, gesloten deuren, omlopen, aanmeldzuilen die kapot waren, weer omlopen, systemen die het niet deden, wachten en nog eens wachten. Steeds weer nat geademde mondkapjes, dus inmiddels een heel stel van die dingen in mijn tas voor one day only, om daarna weer in de was te mikken. Bijna slapstick.
Barbie hair
Ik heb een vrouw ontmoet die kaal was door chemo en er zo prachtig uitzag. Toen ik haar complimenteerde was ze geroerd en haar begeleidster nog meer. Die vertelde me wat voor een bijzondere vrouw deze kanjer is en altijd al was ook. Fijn zo’n gesprek in de wachtkamer. Mijn innerlijke Barbie ging daarna direct op internet op zoek naar manieren om dit straks misschien ook voor elkaar te krijgen als mijn haren gaan uitvallen. Wat conform het mij geschetste schema ergens in de komende paar dagen zou zijn, als het gaat gebeuren.
“Tja, eenmaal Barbie, dan all the way till the end my friends. Ha! 👒”
Tijdens de chemo behandeling kwam er een prachtige regenboog tevoorschijn. Hier heb ik een tijdje terug een post over geschreven op Instagram en sindsdien zie ik veel regenbogen. Steeds weer magisch! En nu zat ik op de eerste rij, want mijn behandelstoel stond recht voor het raam.
Zo’n ziekenhuis herbergt zoveel verschillende dingen. Een technologische infrastructuur om u tegen te zeggen, niet te overzien leed, personeelsleden van allerlei kaliber, studenten lopen af en aan, kunst krijgt een steeds grotere rol, maar uiteindelijk is de levende structuur van het gebouw toch de onmiskenbare geur van opgesloten mensen. Altijd weer opgelucht wanneer ik bij de gelukkigen hoor die lekker naar buiten lopen, de wijde wereld weer in.
Het gesprek dat ik gisteren zeer tegen mijn zin in hoorde en waardoor ik ben gaan verzitten vond plaats tussen drie verpleegsters. Laat ik eerst zeggen dat het wellicht gewoon beroepsdeformatie is, een manier voor hen om stoom af te blazen of goed hun werk te kunnen blijven doen. Maar toch, dit willen patiënten niet hoeven horen. Daar zijn personeelsruimtes voor, of gesprekken na een werkdag in je privé leven. Ze hadden het erover hoe stom patiënten kunnen zijn, hun woorden niet de mijne. De strekking was dat als een patiënt een witte jas ziet, deze spontaan niet meer kan lezen of zelfstandig zijn weg zoeken. Dat ze in plaats van overal aanwezige bordjes toch een personeelslid om de weg vragen, om de tijd, om hoe lang ze nog moeten wachten en nog veel meer en dat zij vaak op hun lip moesten bijten om iemand niet af te snauwen of te vragen “Kunt u niet lezen?” Ik kreeg heel erg de neiging om de 2 meter tussen mijn stoel en hun balie over te steken en te vragen of zij ook denken dat patiënten doof worden zo snel ze een voet in het ziekenhuis zetten. Maar goed, ik ben netjes gebleven en heb een andere zitplek opgezocht. Stelletje .. pff.
Geduld is op
Ik zat toen te wachten op een gesprek met een oncoloog. Niet mijn eigen arts, maar een ander lid van dit team. Ik ben blij dat ik bij wie dan ook terecht kan, zodat mijn traject geen verdere Corona vertraging oploopt. Maar deze man / dit gesprek was toch ook echt weer iemand die ik graag met jullie deel. Bij binnenkomst keek hij me heel even aan en dat was meteen de laatste keer. Schuin van mij afzittend vuurde hij korte vragen op mij af en staarde naar zijn scherm. Hier stonden de uitslagen van mijn bloedonderzoek die ochtend op. Hij mompelde wat en gaf toen aan dat de uitslag marginaal gestoord was. Eh ..watte? Op mijn vraag wat dit betekende gaf hij als antwoord: ‘Nou gewoon, dat.’ Aha, juist nee nou weet ik precies wat u bedoeld .. Vervolgens was er met mij ook niets meer te beginnen. De vragen die hij nog had heb ik enkel nog met ja of nee beantwoord en ik stond zo weer buiten. 3 minuten gesprek. Kortste zh gesprek ooit. Kennelijk heb ik voortaan minder geduld dan eerst, want in het verleden zou ik waarschijnlijk wel op die verpleegkundigen zijn afgestapt en geprobeerd hebben om een goed gesprek te voeren. Zou ik deze oncoloog vriendelijk verzocht hebben om mij even aan te kijken en te proberen een gesprek te voeren als mensen onderling ipv als nummers in een machine. Maar nu wilde ik alleen maar weg en naar de lift waar nu heel handig nog maar 2 mensen tegelijk in mogen en even lekker ongestoord zoenen met Rut. Als kanttekening moet ik zeggen dat Rut deze man humoristisch vond en dat hij zich in geen tijden zo vermaakt had in een spreekkamer in het ziekenhuis. Hij zag aan de ene kant van de tafel een nonchalante man met gort droge humor die al met 1 been in zijn pensioen stond en aan de andere kant zijn non verbale vuurspuwende vrouw steeds rechterop gaan zitten. Blij dat Rut zich in ieder geval vermaakt heeft .. ;o)
Terwijl ik aan het chemo infuus lag heb ik een werkelijk prachtig en onverwacht gesprek cadeau gekregen. Een medewerker van de studie waar ik aan deelneem was me komen opzoeken, om te informeren hoe het met me ging en of ze nog vragen kon beantwoorden of iets anders voor me kon doen. Ik zag ook meteen het effect van haar aanwezigheid op de aanwezige verpleegkundigen. Ze sprongen nog net niet in het gelid en kwamen gedienstig melden dat alles van te voren en gedurende het infuus 3x was gecheckt. Alles verliep volgens protocol. Kijk, dat hoort een patiënt dan weer wel graag, zoveel zorgvuldigheid. Dat is nog eens een voordeel van meedoen aan een studie. De vrouw die met me kwam praten was uitermate lief. Ze is lang gebleven en we hebben over van alles gepraat. Van zelf slingers ophangen in het leven, en dat je chemo infuuszakken aan een paal ook als slingers kunt zien, tot zeer persoonlijke onderwerpen uit haar en mijn leven, tot regenbogen etc. Normaal gesproken gaat ze niet met patiënten op de foto zei ze, maar nu maakte ze een uitzondering. Mooie visuele herinnering voor mij. De wereld is zoveel beter met mensen als zij erin.
En mijn wereld is zoveel beter met jullie erin. Een heel hartgrondig dank je wel voor alle lieve appjes, kaartjes en cadeautjes deze week. Ik voel me enorm verwend en gezien. Weet dat ik jullie ook zie.
Als laatste nog even een juich kreet, want mijn website is online: www.leefhonger.nl. Dit allemaal dankzij de fantastische hulp van twee waanzinnig lieve mensen. Eline & Cornel: dikke kus! Hierin staat ook een link naar mijn Instagram pagina waar ik bijna dagelijks mijn foto’s post met bijbehorende verhaaltjes, mocht je nog niet compleet vol zitten met alles wat ik hier al schrijf 😜. Op mijn site zet ik voortaan ook deze updates en kun je je gratis abonneren zodat je een e-mail krijgt wanneer ik weer iets nieuws gepost heb. Fijn voor wie niet graag lange stukken tekst via een gsm leest. Op dringend verzoek van mijn lieve mama blijf ik de updates daarnaast echter wel via deze Whatsapp groep versturen. Voor degene die dit fijner vinden dan op internet op zoek gaan of niet zoveel met een pc hebben.
Heb je nog vragen? Je weet me te vinden. Dag lieverds 💋
Een concert dat ik graag had bijgewoond, had ik de artiest toen al gekend. Heerlijk om naar te luisteren. Fijne tip!
En om te laten zien hoe belangrijk en groots een klein gebaar is het onderstaande filmpje. Dan zien jullie ook hoe mijn blijdschap met jullie er uitziet. Een actie van het Oranje fonds waar ik aan mee gedaan heb.
コメント