Hashtags.

[19.16]

Zo, de vakantie is weer voorbij. Zijn bij jullie die zes weken ook zo snel voorbij gegaan? Wat hebben wij genoten. Behalve naar Delft en Katwijk zijn we nog op vakantie geweest naar Doorn en hebben we nog allerlei leuke activiteiten ondernomen. Als Corona er niet was geweest waren we ook fijn weer eens in diverse musea beland, maar tot mijn teleurstelling kun je daar niet meer zomaar naar binnen lopen en moet je van te voren reserveren. Even vergeten dat het momenteel zo werkt. Allemaal vol op de dagen dat wij wilden gaan .. chips.

Maar goed, het was al met al een heel fijne vakantie, met prachtig weer en veel creatieve kriebels. Die zes weken samen waren zalig. Uitdagingen waren er ook. Ik ga proberen wat dingen uit de afgelopen weken hieronder een beetje samen te vatten.

#geendorhout | Ik heb ook de afgelopen weken weer het nodige gelezen, online en op papier. Op een gegeven moment kwam ik de hashtag Geen Dor Hout tegen. Geen wat? Na een en ander opgezocht te hebben viel ik even stil. Zo, die Marianne Zwagerman wind er geen doekjes om. Sociale media ontplofte met verhalen en foto’s van mensen die zich haar woorden persoonlijk aantrokken en zich er zeer door gekwetst voelden. Voelde ik me hier ook door gekwetst? Ik dacht van niet. Deze mening was niet nieuw voor me, alleen haar provocerend verwoordde manier wel. Maar voel ik me als dor hout? Ik weet toch wat ik waard ben (nou ja, zo ongeveer dan)? Maar ik kan er niet omheen dat ik sinds dit jaar wel tot de groep mensen behoor die “een last (in ieder geval financieel) zijn voor ons land”. Iemand die nu veelvuldig gebruik maakt van ons sociale stelsel. Alleen al 1x vervoer met de ambulance naar Rotterdam kostte al meer dan €700,-, laat staan hoeveel mijn operatie heeft gekost, alle opname dagen en de overige dingen daar omheen. Iemand die geen betaalde baan heeft en dus ook geen premies afdraagt.

Kwetsbaarheid

Nou had ik die betaalde baan de afgelopen jaren ook niet, maar ik werkte wel veel als vrijwilliger en ik weet zeker dat ik daar absoluut mijn steentje mee bij droeg. Nu ben ik iemand geworden waarvan je je kunt afvragen wat nou nog mijn positieve bijdrage is aan de maatschappij. Een baan vinden, betaald of onbetaald zal een uitdaging worden. Maar bepaald enkel het hebben van een baan je nut voor de maatschappij? Ook ben ik iemand die inmiddels tot de groep kwetsbaren behoort en waardoor en waarvoor men nu extra wordt gevraagd op te letten met het niet overbrengen van een virus waar anderen zelf wellicht geen klachten van zullen ondervinden. Niemand weet op voorhand of je wel of geen klachten krijgt, maar de mening van degenen die zich liever niet aan de geadviseerde richtlijnen of de gestelde maatregelen houden lijkt te zijn dat het allemaal wel mee zal vallen omdat ze gezond en of jong zijn. Ik voel me geen dor hout, maar ben ik dat in theorie wel? Deze gedachten doen me toch wat zeer en maken dat ik me juist kwetsbaar voel. Maar in kwetsbaarheid schuilt kracht. Brené Brown heeft hier een mooi boek over geschreven. Hiermee wil ik overigens echt niet zeggen dat de hele wereld zich wat betreft Corona moet aanpassen zodat ik of andere kwetsbaren niet ziek worden. Ik ben eerder van mening dat we in welke situatie dan ook daar waar nodig en mogelijk rekening met elkaar kunnen houden. Gewoon, omdat we allemaal van waarde zijn. ‘Nou ja mama, ook enge eikels als de moordenaar van Bas van Wijk ..?’ Vooruit: Sowieso als goed voorbeeld van hoe het niet moet dan. En Marianne? Tja, wat achtergrond info leerde mij dat ze medeoprichter is van PowNed en directeur bij Geenstijl.nl .. beide overbodige “nieuws” kanalen wat mij betreft. Dor hout. 👊🏻

#bodypositivity | Kort na Marianne las ik een column van Herman Brusselmans over Shirma Rouse en ook daar had ik eerst geen woorden voor. Waarom?? Was alles wat ik in eerste instantie kon denken. ‘Stop bodyshaming droeftoeter’ dacht ik toen. Weer iemand die het heerlijk lijkt te vinden om hoe dan ook aandacht te krijgen, te provoceren en anderen een rottig gevoel in plaats van een fijn gevoel te bezorgen. Zoiets kan ik niet begrijpen. Geef mensen toch een lach in plaats van een traan. Ik heb Shirma jaren geleden ontmoet na een optreden en tijdens die momentopname kwam ze over als een heel fijn mens. Ik vraag me af of Herman haar wel eens ontmoet heeft. Eigenlijk moet dat niets uitmaken, want bodyshaming is ook bij vervelende mensen verkeerd, maar wellicht zou hij twee keer nadenken als hij zijn onderwerp in kwestie kent?

“Zij worstelt met overgewicht, ik worstel met ondergewicht en zo hebben we allemaal wel iets.”

Vervolgens las ik dat hij ook een stuk had geschreven over de volgens hem uitgerekte vagina en lubberende eierstokken van Anouk en toen was ik wel klaar met deze meneer. Anouk neemt zelf geen blad voor haar mond en ventileert regelmatig haar zeer duidelijke mening, maar zijn uitingen gingen buiten alle grenzen. Chapeau voor Anouk hoe zij hier mee omging, lekker puh Herman. Zijn columns zijn duidelijk niet aan mij besteed. Zijn boeken overigens evenmin, maar dat wist ik al.

Gelukkig was daar toen ‘opa Jan’ met zijn ingezonden brief naar het AD. Iemand die wel zijn mening op een fatsoenlijke manier met de wereld deelt. Oké, zijn mening bevalt mij een stuk beter dan de hierboven beschreven meningen, maar desalniettemin houdt Jan Hoek het bij zichzelf, beledigt of kwetst hij niemand en weet hij toch bij veel mensen een positieve snaar te raken. #briefvanhetjaar.

#challengeaccepted | De Australische Celeste Barber heeft een komisch boek (vind ik dan, al na een paar pagina’s had ik een grote lach op mijn gezicht die niet meer weg ging) geschreven en ze maakt dagelijks mensen aan het lachen met haar Instagram Challenge Accepted remake foto’s. In Nederland heeft een groep vrienden de uitdaging bedacht om tijdens quarantaine thuis kunstwerken na te maken.

Dit hebben ze de hashtag #tussenkunstenquarantaine gegeven. Het lijkt ergens een beetje op wat Celeste doet, is viraal gegaan en wordt door musea over de hele wereld toegejuicht. Zelfs het Getty museum doet mee. Between art and quarantine brengt kunst op een leuke manier onder de aandacht. Ik lag in het ziekenhuis toen dit viraal ging en heb er destijds niets van meegekregen. Tijdens onze vakantie in Doorn zag ik er toevallig wel iets van en ik raakte direct geïnspireerd. Camera afgestoft. Aan de slag. Wat een plezier heb ik hiermee. Het is telkens weer een uitdaging, maar challenge accepted! 📸

#animallovers | Antoon Manders a.k.a. Dorus maakte een heerlijk liedje over liefde voor dieren. ‘Er wonen twee motten in me ouwe jas ..’ 🎤 Zover zal ik niet gaan (denk ik .. hoopt Rut ..) maar dierengek ben ik altijd al geweest. Steeds als ik weer iets lees over een zoveelste besmette nertsenfokkerij krimp ik inwendig ineen. Hoeveel van die dingen in ons land hebben wij eigenlijk? Net als (medische) proefdieren. Geen zwart/wit onderwerpen, maar er zitten duizenden dieren opgesloten en van wat er met ze gebeurd wil ik me eigenlijk geen voorstelling maken. Daar heb ik moeite mee. Hypocriet wellicht. Dieren in een kooitje komen er bij ons in ieder geval niet in. Daar kan ik niet goed tegen, hoe groot het hok ook. De Beekse Bergen gaat wel, maar in een gewone dierentuin zul je mij niet snel zien. Suf misschien, maar ja. 🤷🏼‍♀️ Als kind haalde ik steeds ons konijn uit zijn hok omdat ik hem zielig vond. Dan smokkelde ik hem mee naar binnen, totdat mijn ouders hem weer onder de kast vandaan moesten halen. Omdat hij de kabels van de stereo had doorgebeten, of die van een lamp. Of omdat ik zijn keutels net zo graag at als dropjes 🤢. Zwerfdieren neem ik nog steeds mee naar huis en ik ging maar wat graag met mijn vader mee naar zijn vrijwilligerswerk bij het dierenasiel. Laatst hoorde ik het liedje van Dorus weer .. wie weet later als ik groot ben 😜.

Onze oppasvakantie in Doorn was zalig. Doorn staat voor mij al jaren garant voor ’s ochtends vroeg opstaan, met rubberlaarzen aan het bos en de velden in mét het stel honden van het huis waar wij oppassen. Onderweg op een bankje zitten, beetje dagdromen, beetje schrijven, beetje theedrinken en lezen. Geen haast, de zon op zien komen, balletje gooien en spelen met grote knuffeldieren. Living the dream. In januari vroegen wij ons af of we ooit nog zo’n vakantie zouden kunnen vieren dus toen we daar deze zomer weer waren hebben we toch wel even een traantje weggepinkt. Al had Rut het na de eerste keer opstaan om 06.00u wel gezien en gaf hij aan dat de zonsondergang net zo mooi is 🤣. Er rolde ook een traantje tijdens de eerste strandwandeling van dit jaar, tijdens het bootje varen, tijdens best veel dingen. Emo kippies zijn we geworden. Piep 🐥!

#dieet | Knap voor een dik meisje heet een boek dat ik bij de bieb had geleend. Er zijn veel meningen over gewicht, over uiterlijk etc. zoals bijvoorbeeld de hier boven genoemde columns van H.B. In dit boek neemt de schrijfster zelf de regie in het gesprek over haar lichaam. Samen met andere vrouwen doet ze openhartig verslag van het leven als dikke vrouw in een land waar dun zijn de norm is. En ze vraagt zich af: hoe gezond is die norm eigenlijk? Niet gezond wat mij betreft. Ik ben nu ervaringsdeskundige. Ik behoorde altijd eerst tot de “bevoorrechte groep die geen dieet nodig had”.

Nu ben ik wel op dieet, om in ieder geval op gewicht te blijven en indien mogelijk aan te komen aldus mijn diëtiste. Ik ben 1.70m en ik weeg 50kg. Wat al heel wat is want in het zh woog ik op een gegeven moment nog maar 42kg. Het bevalt me driedubbel helemaal niets dat diëten. Moeten letten op elke hap die je neemt, steeds weer bepalen wat wel en niet gezond is, wat wel en niet goed is voor mijn lijf, vooruit plannen wanneer en waar ik beter wel/niet kan eten. Op zoek gaan naar maatje 32 omdat zelfs 34 te groot is en dan steeds weer een verkoopster horen zeggen dat ze die maat niet verkopen en dat het ‘trouwens ook geen standaard maat is hóór mevrouw.’ Gelukkig zijn er ook verkoopsters die mee op zoek gaan naar een broek waarin ik er niet uit zie als een vogelverschrikker. Hulde aan mijn mede Barbies! 💋

Design with Ease

“Do you have a design in mind for your blog? Whether you prefer a trendy postcard look or you’re going for a more editorial style blog - there’s a stunning layout for everyone.”

Inwendige hechtingen die door mijn huid heen eruit steken omdat de onderhuidse vetlaag te dun is. Koude rillingen tijdens een hittegolf omdat mijn lijf zichzelf niet goed op temperatuur kan houden. Een altijd zeer stuitje, want zitten op bot doet auwww. Pizza eten en daar ziek van worden. Frietjes eten of chips en daar ziek van worden. Toch dat tweede speklapje eten? .. Juist, ziek. Ik kan je vertellen dat kipfilet lang zo fijn niet is voor comfortfood als chocolade. Het klinkt misschien als een luxe probleem, maar ik baal er soms toch van. Aan de andere kant is het natuurlijk een zeer kleine prijs om te betalen, dat realiseer ik me heel goed. Ik kan het prima relativeren (zelfgebakken crackers met zelfgemaakte bonenspread is ook best lekker Sandra, niet miepen ..😏) en ik heb nu naast een diëtiste ook een oncologisch fysiotherapeut die me helpt én een e-bike. Het komende jaar proberen om verloren spiermassa weer aan te maken en hoera een stukje zelfstandigheid terug. Fietsen kon ik al best prima, alleen was de terugweg vaak lastig want moe/pijn en bij het minste of geringste zuchtje wind kwam ik niet meer vooruit (tsja .. Nederland mama .. haha). Best grappig om door je sterke puberzoon met fiets en al naar huis geduwd te worden, maar ik doe het toch maar liever zelf 😊. Auto rijden mag ik nog steeds niet, we willen geen stoned kippie op de snelweg, dus dan is wel weg kunnen op de fiets echt heel fijn. Al is stoned achter een fietsstuur ook geen slimme combi in mijn geval. Voor ik het weet hang ik bij de buren in de struiken 😂. Maar terug naar een gezond gewicht; over mijn situatie, mijn lijf worden gelukkig geen columns geschreven (eh behalve door mij zelf dan), worden door vreemden geen meningen confronterend of provocerend geventileerd of zelfs publiekelijk verwijten geuit. Ik kan er niets aan doen en kies er zelf niet voor vertelde iemand me laatst. Dus dan is het algemeen geaccepteerd. Ben je dik, dan is het kennelijk een heel ander verhaal, aldus de heersende opinie. Goed boek Tatjana Almuli.

#metoo | Toen ik 18 jaar was ben ik op een nacht alleen naar huis gegaan na het stappen. Het was tien minuutjes lopen. Gewoonlijk deed ik dit niet, maar ik moest de volgende dag vroeg op en degenen waarmee ik op stap was niet en zij wilden nog graag wat langer blijven. ‘Geeft niets, ik ben zo thuis. Blijven jullie maar lekker hier. Geen probleem.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen. De volgende ochtend zat ik in het politiebureau om aangifte te doen. Er was niets gebeurd en toch was er van alles gebeurd. Al na een paar minuten merkte ik die nacht op dat er iemand een paar meter achter me liep.

Spidy senses noemt mijn zoon dat, die prikkeling achter in je nek wanneer je voelt dat er iets niet pluis is. Ik versnelde mijn pas, maar hij ook. Ik stak de straat over, maar hij ook en precies op een straathoek waar veel struiken stonden en het zicht vanaf de weg op de stoep nihil was hoorde ik ineens rennende voetstappen. Ik hoefde niet achterom te kijken om te weten dat mijn achtervolger eraan kwam. Bijna was hij sneller, hij had mijn ene arm al vast maar ik kon me losrukken en had baat bij mijn goede conditie. Ik rende zoals ik nog nooit gerend had, schreeuwde om hulp en al snel zat er een flinke afstand tussen ons. Ik hoorde zijn voetstappen vervagen. Ik ben naar de oprit van een huis gerend en heb aangebeld. Het buitenlicht sprong aan. Dat er niemand thuis was wist hij niet. Ik ook niet. Er werd niet open gedaan, maar ik heb me verstopt onder de auto die op de oprit geparkeerd stond en ben daar lang blijven liggen, met zoveel mogelijk ingehouden adem en gespitste oren.

Toen ik naderhand thuis vies en koud tot op het bot in bed stapte wees de klok aan dat het bijna twee uur later was dan toen ik de kroeg had verlaten. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend ben ik aangifte gaan doen, van poging tot aanranding of verkrachting. De politieagent die ik sprak nam me heel serieus en heeft later die week ook nog een follow up gedaan. Om te informeren hoe het met me ging en me te vertellen dat er nog een soortgelijke melding was binnengekomen, van de nacht erna. Helaas hebben ze deze man niet te pakken gekregen.

Met mij is niets gebeurd en toch mist mijn hart na al deze jaren nog steeds een slag wanneer ik achter me ineens voetstappen hoor, of dit nou overdag is of nacht, midden in de drukke stad of in een net wakker geworden bos. Ik laat me er ook mooi zeker niet door tegenhouden. Ik laat zo’n rotzak niet bepalen wat ik doe of niet doe en ga dus wandelen wanneer ik daar zin in heb en fiets ook ‘s avonds naar huis na een afspraak. Chanel Miller heeft een heel ander verhaal. Een afschuwelijk verhaal. Ze heeft er na haar slopende rechtszaak een boek over geschreven: Ik heb een naam. Ze geeft slachtoffers en daders een naam, een gezicht en ik heb het boek met kippenvel gelezen. Daarna las ik het boek 7200 seconden, van Thordis Elva en Tom Stranger. Andere situatie, zelfde resultaat: kippenvel en wederom een prachtig bewijs van kwetsbaarheid is echt kracht. Ik schreef al eerder over de mogelijke wetswijziging in ons land over wel of geen nee bij verkrachting en aanranding.

Ik hoop dat degenen hier in NL die bezig zijn met deze wetgeving dit soort boeken lezen. Met mensen gaan praten en vooral luisteren. Alsjeblieft. De MeToo beweging is groter, omvat zoveel meer dan wat ik hier even kort vertel. Het heeft heel wat los gemaakt in de wereld. Ik vind de digitale wereld en sociale media soms ingewikkeld en (te) ver gaan (op mijn 41ste ben ik geloof ik toch een soort dinosaurus 🦖 ) maar het helpt wel om mensen te bereiken en taboes bespreekbaar te maken.

#twhatsupjeboterham | Een kanaal voor ouders van jonge kinderen. Met uitspraken, vragen en herkenbare situaties. Tis hier geen hotel is vergelijkbaar maar dan over pubers. Heerlijk. Ik slaak regelmatig een kreet of schiet in de lach tijdens het lezen van het bijbehorende boek of de websites. Bram kwam met een prachtige boterhamvraag: ‘Mama, in je bloed zit toch je DNA? Nou, wanneer een mug je steekt drinkt hij je bloed. Toch? Als hij daarna een muggenbaby maakt heeft die dan ook mijn DNA? Heb ik muggenbroertjes of -zusjes?’ .. Eh .. 🤔

Max lijkt wel Pokon te drinken, zo snel als hij groeit. Haal je ’s ochtends een heel brood uit de vriezer, gloep en het is ’s avonds op. Net als de ham en kaas trouwens want tosti’s lijken hét krachtvoer van dit moment te zijn. Hij krijgt voortaan kleedgeld (het is eigenlijk leefgeld hoor mam, als ik er ook de kapper van moet betalen en deo en zo) en dat de kantine op school nu gesloten is in verband met Corona is niet meer zo erg. Beter van thuis een stapel boterhammen mee, die zijn tenminste gratis.. ‘of moet ik daar ook nog voor gaan betalen?’ Wijsneus ❤️.

Wat school betreft trouwens: de jongens gaan weer fulltime naar school toe i.p.v. thuis onderwijs te volgen. Het gaat met mij goed, er zijn momenteel geen medische bezwaren en dus zitten ze voor het eerst sinds februari weer in een volle klas. Wennen, maar ook zo heerlijk normaal. Ze hadden geen zin, maar vertrekken ’s morgens wel zingend op de fiets en komen thuis met verhalen over vriendjes, stomme vakken, nu alweer uitgevallen lessen en huiswerkmaatjes. Ik ben blij!

#egomania | Ik vind schrijven leuk. Altijd al gevonden. Nooit gedacht dat ik nog eens iets te vertellen zou hebben, laat staan non fictie en over mezelf. Een spannende thriller leek me wel wat, of een meeslepende historische roman. De kans om iemand anders te zijn, of eigenlijk om in de huid van een verzonnen personage te kruipen. Maar bloggen? Of een column? Over mij? Schrijven omdat ik inmiddels gedwongen een beetje iemand anders ben geworden? Is dat niet gewoon om aandacht vragen, één grote egotrip show? En is dat eigenlijk een negatief iets, om aandacht vragen? En als ik een mening heb en deze ventileer of iets over mezelf vertel waarom zie ik dan op tegen negatieve comments van onbekenden? Best ingewikkeld vind ik dit. Maar ik ga het lekker toch doen heb ik besloten. Want ik vind het leuk. Ik krijg er energie van. Dus wordt vervolgd. 💃🏻

Namens alle Barbies: