Buiten op blote voeten knuffelen met de postbezorger..

[07.45]

.. dit beeld illustreert een beetje mijn dag gisteren 😁

Wat is het zo hartgrondig fijn om thuis te zijn. Oké, de balans vinden tussen rust en inspanning is een beetje een dingetje maar dat wist ik van tevoren. Verder was het gisteren een soort aaneenschakeling van orgasmes; ‘ohhhh kleren aan ipv een pyjama’ ‘ohhhh weer mensen zien die ik niet meer gezien had sinds voor de kerstvakantie’ ‘ohhh wat een mooie tulpen zijn er net bezorgd’ ‘ohhhh yes Max is thuis uit school, knuffelen!!’ Etc. etc. etc. 😊 Rut bleef maar lachen en vroeg of ik ook nog een ander standje ken .. oeps 🤐 Lol dus!

Dankbaar.

Na de hereniging met mijn kledingkast en make up ben ik met Rut en m’n rolstoel naar de school van Bram gegaan. In overleg met de docent ben ik even hallo gaan zeggen in de klas, heb een kleine traktatie gebracht om dank je wel te zeggen voor het zo fijn opvangen van Bram en heb de kids de gelegenheid gegeven om vragen te stellen. Dit is het negende jaar dat ik hulpouder ben op school en de kinderen/docenten en ik kennen elkaar goed. Zo fijn om die oprecht pure vragen te kunnen beantwoorden (in Jip&Janneke stijl uiteraard), ze gerust te stellen daar waar mogelijk en me weer mezelf te voelen. Na afloop ben ik trillend van vermoeidheid m’n rolstoel ingedoken en heb buiten met m’n snoet in de zon heerlijk zitten bijkomen. Top 👍🏻

Mijn lieve huisarts is langs geweest en we hebben goede afspraken gemaakt m.b.t. wat te doen de komende dagen indien dingen misgaan (meer pijn/onbekende pijn etc.) en m.b.t. eten/slapen/inspanning/ontspanning. Fijn dat ik weer zo’n goede zorgverlener in mijn hoek van de boksring heb staan. Dankbaar!

We hebben al jaren dezelfde postbezorger en zij was ongerust geworden omdat ze mij al weken niet had gezien, maar wel steeds andere mensen in mijn huis. Ze was inmiddels al op de hoogte van de situatie en kwam een knuffel brengen. Net een feelgoodscene in een film toch? Zo lief! Van dit soort dingen knap ik zo ontzettend op. Daar kan geen medicijn tegenop.

Ik heb Rut de kriebels bezorgd door als een slow motion wervelwind door het huis te gaan; ‘hé waarom ligt dit hier en dat daar? Waar is dit of dat? Hoezo bewaren we dit op deze plek? De dekbedhoes zit binnenstebuiten en ligt achterstevoren!’ Etc..

“Honey I'm home ..😜”

Er zijn kaarten, cadeautjes en eten bezorgd. Figuurlijke warme deken. Op één van die kaartjes stond een mooie tekst over het willen brengen van lichtpuntjes. Lieve Gideon, dat is absoluut gelukt.

Een fijn gesprek gisteren over de kracht van het nu. Leven in het nu en niet kijken naar de toekomst. Genieten van de kleine dingen, want die zijn samen groots. Dat is wat ik nu probeer te doen. Het enige wat ik kan doen om overeind te blijven, om niet gillend gek te worden en de afgrond in te vallen die zich opende toen de diagnose voor het eerst werd verteld. Het helpt me om bepaalde angsten, beelden, vragen etc te parkeren en niet te laten overheersen. Om enkel naar vandaag te kijken en niet naar morgen. Het houdt het leven nu overzichtelijk en puur. En toch .. toch heeft ook deze manier van in het leven staan een schaduwzijde. Deze manier van leven berooft me namelijk wel van het genot om me ergens op te verheugen, ook op kleine dingen.

Bezoek een paar dagen vooruitplannen gaat niet, terwijl ik zoveel mensen wil zien. Een film die over een paar maanden uitkomt bezoeken met de jongens .. ik durf er niet op te hopen. Naar mijn favoriete lunchroom gaan omdat ze weer een nieuwe kaart hebben .. wanneer heb ik daar genoeg energie voor? De zon schijnt, ik wil naar het bos. Nu!! Stel je voor dat het morgen rotweer is .. Zo flitsen de gedachten en gevoelens door me heen en dit zijn kleine dingen. De grote dingen proberen regelmatig tussen de kieren van mijn zelfbeheersing heen te glippen en die negeren soms de stopborden die daar staan. Ze roepen ook vragen op. Gedraag ik me wel normaal? Reageer ik niet ongezond? Moet ik niet toch gaan lezen over mijn tumor? Of contact zoeken met lotgenoten? Dit alles stel ik toch maar uit tot na het gesprek met de chirurg komende week. Daar hangt zoveel van af.

“Tot die tijd wil ik dapper mijn ziel blijven beschermen, in de hoop dat zij en ik hier zonder al te veel schade uit komen. Bedankt voor al jullie hulp hierbij ❤️”

Mijn liedje voor vandaag heeft betrekking op het feit dat ik nu mijn jongens weer welterusten en goedemorgen kan kussen. Dat ik ze kan zien slapen, kan aanraken. Dat ik ze hoor stommelen in de badkamer, zie puberen aan de ontbijttafel en hoor mopperen over huiswerk 😉.